The Devil's Rejects / Vahşet Çetesi

"Polis, son yıllarda gerçekleşen cinayetlerden sorumlu tuttuğu Firefly ailesinin evine bir baskın düzenler.

Anne Firefly baskında yakalanır; ancak ailenin diğer üç üyesi kaçmayı başarırlar.

Şerif Wydell, kardeşinin ölümünün intikamını da almak üzere Firefly ailesinin peşine düşer.

Vahşi üçlü geçtikleri her yerde düzinelerce cesetler bırakarak yollarına devam ederler.

Rob Zombie’nin yönettiği ve Sid Haig, Bill Moseley, Sheri Moon ile William Forsythe’nin oynadığı The Devil's Rejects / Vahşet Çetesi, 14 Ekim 2005’de Kenda Film dağıtımıyla D Productions tarafından vizyona çıkarıldı."

Bildiğiniz üzere; Corona Günleri nedeniyle oluşan malzeme yokluğundan iki aydır sürdürdüğümüz, 'eski defterleri karıştırma' ve başka medyumlarda yer almış Numan S. yazılarını mmknmrtb'ye aktarma eylemimiz başarıyla devam etmektedir..

Durum böyleyken, 2005 yılında yazılmış aşağıdaki yazının başlangıç cümlelerini o zamanın şartlarını gözönüne alarak değerlendirmenizi rica ederiz..
Zira Numan S.'nin, bir gardaş gibi gördüğü Rob Zombie ile bir yenge olarak gayet yakından ilgilendiği Sheri Moon'u tanımaması, artık mümkün değil elbette..

Bu yılın yapımı ancak konusu yetmişli yıllarda geçen The Devil's Rejects, 2003 yapımı olan House of 1000 Corpses'ın bir nevi devam filmi olup, hiç tanışmadığım -cahilliğime verin lütfen- Rob Zombie adlı yönetmenin de ikinci filmi oluyormuş..

'Zombie' adını gördüğümde -sanırım çoğu kişi gibi- beni; "Tamam.. kendini zombi sanan -çok afedersiniz- bir lavuğun teki, zombili dombili bi film çekmiş ki bunu şimdi hiç çekemem valla" mealinde düşündürttü..

Ancak o 'korku filmi' deyu kakalamaya çalışılan 'abidik gubidik' zırvalamalardan biri olmadığı daha filmin başlarında belli oluyordu.. ve bendeniz 'ıssız' Beyoğlu Sineması'nın koltuğuna keyiften şöyle iyice bir yayılıverdim..

Göremediğim ilk filmi izleyenlerin sanırım daha iyi tanıdıkları, sadizmin doruklarında gezinen vahşi Firefly ailesinin ikamet ettiği, her haliyle korkunç çiftlik evine Şerif ve adamlarının düzenlediği baskınla filmimiz başlar..

Baskından, yakalanan anaları hariç sağ kurtulan iki 'sevimli' kardeş ve evden uzakta gönlünü şen eden 'palyanço-karagöz' kırması görünümlü bir babadan oluşan 'sapkın ama mutlu' ailemiz, polisin bulamayacağını umdukları bir yere doğru yolculuğa çıkarlar..

Bu arada -tabiatları icabı- geçtikleri güzergâh üzerinde bulunma talihsizliğindeki bir sürü zavallı insanı da, deyimin tam anlamıyla analarından doğduklarına pişman ederler..

Kasabanın 'İlber Ortaylı bakışlı' şerifi, mevcut vahim duruma ayrıca sevgili abisinin öcünü almayı da ekleyip, elinden kaçırdığı ailevi çete Firefly'ların peşine düşer..

Gayet 'şekilli' bir ağbi olan 'Karizmatik Şerif' -hesapta- onları yakalayacak ve her birini kurbanlarından beter hale sokacaktır..
Bakalım artık.. kısmet..

Bu sırada, 'sapıkgiller'in babasının kimliğini araştırırken yardımına başvurulan 'Groucho Marx uzmanı' sinema eleştirmeninin Elvis Presley'e hafiften laf sokuşturmasına, bunun üzerine Şerif ağbinin, "Sen Kral'a bi şey mi dedin lan hırbo?" mealinde çıkışmasını, ayrıca pek takdir ettim doğrusu..

Bu arada filmi izlerken ben de boş durmuyor; çete olmasalar bile böylesi vahşilerin günlük yaşantımızda var olabileceklerini varsayıyor, her an sinema salonunun karanlığında belirecek uğursuz bir elin -sırf zevk için- beni oturduğum koltuğa bir bıçakla mıhlayabileceğini de ürpererek aklımdan geçiriyordum..

Öte yandan, her türlü pisliğin mimarları olan bu 'ultra sado mazo üçlüsü'nün, arabayla yol alırken, sanki bir okul servisindeki çocukların masumiyeti ve neşesi içinde dondurma yalamaları ve de bizatihi dostluğa verdikleri büyük önem, insanı 'ölür müsün öldürür müsün' şaşkınlığı içine sürükleyiveriyordu..

Filmin iyi yönlerinden biri de müziğiydi; özellikle, enfes kalitedeki 'ağır çekimli final'de çalan muhteşem Lynyrd Skynyrd'in mükemmel parçası Free Bird'le coşmamak elde değil diye düşünüyorum..

Umarım hep fantezi ya da hayâl boyutunda kalası vahşi duygularımızı özenle tatmin edebileceğini düşündüğüm The Devil's Rejects'de, şimdiye kadar böylesine pek az rastlanan 'güzellikte' bir vahşetin/şiddetin estetiğini gördüm..
Arz ederim efenim!.