Juan Villegas (Coco), hayatının son yirmi yılında ıssız bir yoldaki benzin istasyonunda çalışmıştır.
İstasyon el değiştirince, diğer çalışanlarla birlikte Juan da işten çıkarılır.
Bir yandan başka bir iş ararken, bir yandan da eski bir hobisi sayesinde geçinmeye çalışmaktadır: Sapı işlemeli bıçaklar yapmaktadır.
Ama işler iyi gitmemektedir.
Ne iş bulabilmiş, ne de tek bir bıçak satabilmiştir.
Ve bir köpek sahibi olur.
Filmde, ezik -ama iyi kalpli- Koko efendinin sıradan yaşantısını izlerken aklıma gelenler bir an için kendime `Paranoid` teşhisi koymama sebep oldu..
Bunun nedenini anlatmadan önce, filmi izlemeyenler için 'spoiler' uyarısı yapmak zorundayım..
Efenim.. Filmimizin başlangıcı, benim 'kendi kendine teşhis' sürecimin de başlangıcına denk düşmekte: Kahramanımızın elcağızıyla saplarını yaptığı bıçakları satmak için, ıssız Patagonya çöllerinde bir grup işçiye gösterdiği, onların da "Hacı bunlar ateş pahası" diyerekten alamamaları üzerine içimden, "Hah tamam.. şimdi bu hırt adamlar bıçaklardan birini kapıp, ta sapına kadar amcamıza geçirecek, diğerlerine de el koyacaklar." dedim.. ama yok, hiç öyle bi şey olmadı..
Bu arada meşhur bıçak saplarını bilmem hangi ormanın değerli ağacından ya da batan hangi tarihi geminin direğinden yaptığını anlatırken, içimden "Yalaan" deyu garibin resmen günahını aldığımı da hemen itiraf edeyim..
Sonra.. yanında kaldığı 'kızgın kızından' kesin bir kötülük görmeliydi Koko.. öyle bi şey de olmadı..
Ona köpeği hediye eden, hali vakti yerinde o yaşlı dul kadın, 'sempatik' Coco'muza asılmalıydı.. o hiç olmadı..
Adamcağıza ve köpeğine aşırı ilgi gösteren 'köpeksever' bankacıdan; hadi o olmadı, en azından, 'üç kağıtçı' bir tipe sahip köpek eğitimcisinden bir kazık yemesi, köpeğinin ya da parasının iç edilmesi gerekirdi.. I.ııh.. olmadı!.
Bunun gibi daha başka şeyler de vardır ama, ben artık burada kestim..
Velhasılıkelam bu durum; benden kaynaklanabilir, içinde bulunduğum toplumdan kaynaklanabilir veya bütün bunlar şimdiye kadar izlediğim binlerce filmin koşullandırmasından ibaret de olabilir..
Evet evet.. diğerleri de etkendir belki ama asıl faktör, bir sürü filmin klişelerinin bende yarattığı beklentilerle ilgili olsa gerek..
Yukarıda bir bir saydığım o beklentilerin/entrikaların en azından bir kaçının gerçekleşmesi gerekir ki film de bir filme benzesin yahu!.
Sonuç olarak bu film, adeta bir film değil -mükemmel bir biçimde- 35 mm'lik peliküle aktarılmış, sade bir yaşam parçası..
Ve hayat da çoğumuz için, ve de genellikle hep böyle sıradan bir biçimde akıp gitmiyor mu allasen?.
El perro / Bombon Köpek / Bombón: El Perro
Yönetmen: Carlos Sorin
Senaryo: Santiago Calori, Salvador Roselli, Carlos Sorin
Oyuncular: Juan Villegas, Walter Donado, Rosa Valsecchi, Micol Estevez
Yapım: 2004, Arjantin / İspanya, 97'
8 /10